Bilmiyorum, doğdun mu, yaşıyor musun
Yoksa öldün mü?
Bu dünyada bulabilir miyim seni?
Yoksa, akşamın yaşlı karanlığında,
Bir yabancıyı mı beklemeli...?

Her şey insanlar için: Yaratılmış her varlık, yoklukta.
Yakan alevi uyuşturan uykusuz loş gecelerde;
Gözler ateşli ağlarken,
Gördüğüm rüyalarda geçen koyun sürüsü gibi başıboş
Ve cehennem yangını yüreğimdeki sevdamla başbaşayım...

Hiç kimse senden başka daha yakın olmadı bana,
Hiç bir şey böylesine derin üzmedi beni.
Acıyı iğne gibi arkamdan vuranlar bile,
Okşayıp sırtımı bırakanlar bile...

Oysa daha az gidebilirdin uzaklarıma;
Bunun için, yalnızlığın gurbet tapınağında
Hüzünlü ve özlem dolu, bedbahtım...

Bundan böyle seninle;
Aynı bardaktan içmeyeceğiz,
Ne suyu,ne de yemeği yemeyeceğiz.
İkimiz de birbirimize aç kalacağız.
Hiç bir şeyi paylaşmayacağız.
Hayallerimiz de bile öpüşmeyeceğiz
Ve akşam çöktüğünde dışarıya,
Sevginin penceresinden bakmayacağız...

Sen karanlıkla nefes alıyorsun,
Ben güneş ve ay ile;
Ama aynı aşkın ışığıyla yanıyoruz ikimiz de...

Benim düşüncelerim de hep sen can atıyorsun.
Peki sen düşüncelerinde kimi yaşatıyorsun?
Okuyorum şiirlerindeki o berduş halini,
Çünkü sensin sebebi tüm acı ayrılıkların.
Gönlün rahat olsun, yaşadığın sürece...

Her yerde yalnız nefesinin sesi;
Senin içinde de biliyorum benim soluğum var.
Bir ateş ki bu rüzgarla esiyorsun.
Cesaretin ve sabrın yok;
Ne sana ne de bana dokunmaya...

Ölüm bile can çekişiyor ruhumla bedenimde.
Yokluğunda nefesim su gibi kesiliyor...

Bir bilsen nasıl seviyorum şu an;
O kuru kelimelerin, dudaklarımı kemiren gül rengini.
Kokusunu duyuyorum, gözlerimi açmadan.
Dilimi ısırıyor tadının dişleri.

Bir ben miyim bu dünyada geceleri;
Böyle yalnız, kör seven?

Figen ANAR