Babalar.
Annelerin gölgesinde kalan sessiz kahramanlar.
Evlerin öksüzü olan babalar.
Hep bir başına hep kimsesiz gibi yalnız.
Herkese kimse olan babalar.
Evin direği olurken dayanağı olmayanlar.
Bir yalnız adamdır onlar.
Baba güçtür baba çaredir kahramandır baba.
Kızının ilk sevgilisidir oğlunun ilk kahramanı.
Eşinin koşulsuz sığındığı tek limanıdır.
Baba olmak...
Güçsüzlük yakışmaz ona ağlamak yakışmaz.
Görünmeyen kahramanlardır babalar.
En ince iple bağlıdır aileye.
Hayatını adadığı aile bile bir anda silebilir o bir babadır aslında.
An gelir yaranamazsın hiçbirine.
Çünkü baba olmak zordur azizim zor.
Düşmeye gör bir bir kapanır kapılar yüzüne sorgusuzca.
Kalırsın tam anlamıyla bir başına.
Yok artık geldiğin yerden kalan bir ailen.
Geçmişte kalanları unutursun, unutulursun.
Baba olmak, sırtındaki onca yükle gölgede kalmak.
Karanlıkta tanınmamak gibi.
Baş köşenin oturanı mıdır baba?
Yoksa dış kapının dış mandalı mı?
Neden babalar yalnızdırlar çoğu zaman?
Her şeyi neden en son babalar duyar?
Oysa isteklerin baş kahramanı olan babalar değil miydi?
Neyi eksik yapmıştı acaba hoşgörüsü yok muydu?
Sevmesini mi bilemedi yoksa sevgiye mi layık olamadı?
Baba olmak zordur azizim zor.
Yok diyemez babalar mazeret üretemezler.
Özgürce ağlayamazlar bile.
Her şartta ne olursa olsun iki hayatı vardır onların.
Biri dışarıda yaşadığı, biri evdeki hayatı.
İçinde açılan onca yaraya aldırmaksızın dik durabilmekti.
Baba olmak azizim baba olmak zordur.
İlk göz ağrısı olan kızın nazları biter gidince
Her şeyinle seni eleştiren oğlun da döner sırtını kendince.
Öylece kalır bir başına düşünür durur.
Büyürler o çocuklar uçup giderler bir bir.
Özgürce.
Yıllarca çekilenler yaşananlar bir gölge gibidir.
Hayal kırıklıklarıyla dolu bir ömür.
Baba olmak.
Ailenin gölgesinde kaybolup gitmek zordur azizim zor.
Velhasılı Baba olmak zordur.

Mehmet DEMİR