bugün bir kez daha yalnızlığın en dibine vuruldum
kanadı kırık kuşlar gibi umutlarım

parmak aralarımdan düştü gözyaşlarım
gözlerimden yanaklarıma bir dere boyu iz oldu
kuytularda birikti okyanuslar
__neden çok geldik birbirimize
__oysa neler sığmıyor ki küçücük yüreklerimize..

artık kimsenin hatasına tahammül edecek kadar sabırlı biri değilim
Günde beş kez arınmadık mı günahlarımız dan ?
Avucumuzu açıp ‘tek olana’ dua ederken, şükür etmedik mi?
sevmedik mi, sevilmedik mi? onca sene içinde günümüzü gün etmedik mi?
unutulmasın diye en güzel karelere hapis etmedik mi gülüşlerimizi?

ve ben hep kendimi sana anlatmak zorunda olmanın
o derin hüznünü yaşıyorum şimdi içimde
vazgeçtim her şeyden
sen nasıl olmasını istiyorsan öyle olsun
ben çekildim köşeme
beklediğimi sanma sakın
beklemiyorum..

sorgulamadan yargılarken beni kaybettin....
___. . . . .