kurşun süzgecinden geçen
küf rengi bir yokluk
iki ketum gözyaşı
benden sana armağan
sende beni
gözlerine kıyam et
istersen en filinta yalnızlığı
dik dudaklarıma
ya da ger çarmıha
kanatsız kelebekler gibi
laf edersem namerdim
yol üstü sancılarım
merdiven altı umutlarım
gövdemin azınlığında
uykusuz cümlelerim
üzümsüz bağ bozumunda
öylede kalsın
olmaz bir itirazım
lakin gökkuşağının onaltı rengine
ant olsun ki bir gün
nadasta unutulan toprak gibi
dudaklarına devrileceğim
umudun sol yanağına
yağdırıp gökten misket buselerini
suskun bir küheylan gibi
yürek mihrabını öperek
seni münzevi seveceğim
her ne kadar
meçhul saydığım yalnız ufaklar
ay vakti sarnıçta kurtlanan sular
hücresiz ve duygusuz rüzgarlar
yüreğimde maya tutsa da
karanlığın kıymetini
ruhumda bulacağım
sen yeterki
gözlerimi gözlerine sıvazla
cehennemini helal et
şahdamarıma
ilk nefesten ahire kadar
hep sende kalacağım
Müşteba Güneş