akıp gider hezeyan yaşam
elleri titreyerek kaleme uzanan şair,
son cümlede vurulur.
aynı mürekkeple karmış seni hayat
her kelimenin sancısını hissedersin
bir sayfayı aralamak ağır,
sesinin tınısındaki keder tanıdık gelir.


havada buz kristalleri
ceblerime saklanır ellerim
kaldırımlara dökmüş içini boyalar
galata kulesi yangın renginde
umarsız geçiyor bir gemi
kıyıya vurur hüzünlü ışığı
dalgasında salanan sandal gibiyim.



kuytularda belli belirsiz çiftler
ateş etrafında dost sohbetleri
neler geçer içlerinden kim bilir
kulağımda eski bir türkü
neyin sızısı bu içime dolan
kimin sözlerinde duruyorum
çınlayan kulak zarımı döven kim?


dar gelir odalar
ne yana dönsem uyku seni sorar
beceremedik kendi halinde yaşamayı
rutin hayat mapusluk
firarımdın
kaçılır yanım kalmadı
yanıyor bu gemi
hadi kurtar kendini