Ayrılıkların tam orta yerindeyim.
Her gün biraz daha yalnızlaşıyorum.
Bir kaçışın bir kopuşun anlamsızlığındayım.
Bilinen bir masalın baş kahramanıyım.
Uzaklardan uzağa daha uzağa doğru adımlarım.
Öyle bir belirsizlik var ki ne desem nafile.
Uzatılan dost elleri aradım yoktular.
Bir çift güzel sözdü az da teselliydi beklenilen.
Bitmiş beklediğim her ne varsa.
Acıların yosun bağladığı bir haldeyim.
Yakından uzağa ve kimsesiz.
Oysa ne çok koşmuştum güler yüzlere.
Tereddütsüz uzandım uzanan ellere.
Utandım yanımdan yöremden utandım.
İnsanım diyenlerin insanlığından utandım.
İşte böyle bir karmaşanın içindeyim.
Çekilip gidenleri izliyorum acıyarak.
Etrafımdan ayrılmayanlara bakıyorum.
Varla yok arasında dolanıp duranlara şaşıyorum.
Gidişler anlamsız gelişler anlamsız.
Anlamsızlık içinde kalmış insanlık.
Tam da orta yerindeyim bu hayatın.
Her şeyden uzak.
Herkesten uzak.
Uzaklara daha uzaklara doğru adımlarım.
Ben inatla uzakları adımladım..
Nihayet yine gözlerimde kalan umutlar.
Sen.
Ben.
Bir de onlar işte.
Ve de yitip giden derin kaygılar..
Uzaklar kaygısız ve uzaktılar.

Mehmet DEMİR sk.