4
Yorum
9
Beğeni
5,0
Puan
1270
Okunma
bütün hüzünlü şehirlerin yerlisiydim ben
yalnız süzülen bütün bulutların kanadında yarım kalmış ömürlerdim
muzur bir çocuk gülümsemesi edâsında yaşardım kederlerimi
yağmur damlalarından şiir örüp geceye duvaklar takardım
en çok
tehlikeli iklimlerde mısra toplamak
ve papatyalara annelik yapmak yakışırdı bana
sonra ’insanım ben’ demenin cesâreti vardı tabii
yangınların dokunamadığı bir ciğerim var
hala sökemedi kimse insanlığımı
ellerimi bıraktılar sonra
şefkat ve emekle beslenen ellerimi
işte ben o mehtâbın hüznüydüm
uykusu deniz, dalgınlığı İstanbul bir kadındım
yılların vefasızlığında yok oldum
eski bir fotoğraf gibi yırtılıp atıldım..
✒T.Y.
5.0
100% (5)
Cevap Yaz