Evim, dünyadaki tüm sessizlikleri dolduruyor içine.
Birikmiş suskunlukları yakıyorum, duman duman çığlık tütüyor bacamdan.
Kimsesizliğim merdivenlerden hiç kimsesizliğime iniyor.
Kapımı yumrukluyor öfkem, yalnızlığım açıyor.
Bütün duygularım ayakta.
Merhametim yatıştırıyor, aklım trafik polisi gibi yön gösteriyor
ve organize olmuş kaosumu olgunluğum ağırlıyor..

Gece kepenklerini indirine kadar sürüyor mesai.

Yorgunluğumun yorgunluğunu süzüyorum ruhumun süzgecinden.
Tozunu alıyorum kalbimin raflarının, pas tutmuş camlarını siliyorum.
Beyin kıvrımlarım, kalp damarlarımın duvarlarına çarpa çarpa geçtikçe içimin lambaları bir bir yanıyor..
Yatağıma tırmanıyor yazılmamış mısralarım, üzerimde kara böcekler gibi geziniyorlar.
Geceye sarıyorum nefesimin rutubetini.

Toparlansam, şiir olacağım, düşlerim tutacak kolumdan..
Bense huzurun elleri..

✒T.Y.