1
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
914
Okunma
Bir zamanlar mavinin beyaz atlı prensleriydik
Çocuklar gibi şen, kuşlar gibi hür idik.
Zamana sığmaz idi hayallerimiz
Meşe ağaçlarından süslerdik evlerimizi
Çehresinde dağlar denizler,
Ve bilmezdi o dünyayı kimseler.
Artık rötar yapmış gecelerin zalim yağmacılarıyız.
Ölüm kadar hüzünlü, bir çiçek gibi esiriz toprağa.
Adına yıldız denilen, mavinin bıraktığı taşları yağmalarız.
Hayat mahzeninde bir ateş yakar, o yıldızlarla yaşarız.
Ve biz yine sabahları bekleriz,
Ecelden evvel gelmesini temenni ederiz.
5.0
100% (1)
Cevap Yaz