Gözlerim bu şehirin aynası oluyor birden
Iri kuşlar çarpıyor gözbebeklerime
inadına beyaz,
dumanlı beyazlar yırtıyorum içimden

uzun ince minareler gibi dizili kirpiklerim
sanki bir lahza da olsa
kırpsam gözümü
kırılıp dökülecek şehir
acıyor oysa
bakmak doyasıya
hep baksın
sürekli baksın,
yorulmasın
n’olur gözlerim hep
açık kalsın..

açlık kokar mı bir şehir
guneş binbir renge kırılırken
işte tam oracıkta düşürdüm kalbimi
kirli ve minik bir başı ağırlayan o kaldırım taşında
öfkelendim,
yüreğimi uçurumlardan ittim
en berrak yalnızlığıma ıslandım sonra..

Hayat hiç oltama gelen mavi bir balık olmadı
Kaç intihar uğurladı bu iskeleler?
Bu turkuazın karanlığı neden hep dibine mesken
Ağırlaşan herşey hep dibe mi iner
hep düşenler midir, tutunmayı öğrenenler?

Bu gökyüzü aslında bembeyaz
gri ruhlar ucuşmasa bulutlara
Ucuşmasa kederler öyle ulu orta
buralar hep beyaz olurdu
top top düşler yuvarlardım yüreğimden..

Gözlerime yakıştın Istanbul
Inadına beyaz
Dumanlı beyazlar yırtıyorum icimden..

T.Y.