unutmak yada unutulmamak nedir ki.
akıp giden zaman içinde eskimek.
ve her gün bir kez daha vurulmak.
artık ne fark eder ki.
yakın yada uzak dost bildiklerinden.
oysa her gün ilkbaharda açan güller gibiyim.
arıların saldırısına maruz kalmış bir gül.
bitmek bilmeyen çaresizliğim.
ah bu benim yufka yüreğim.
sarıp sarmaladığım tüm sevdiklerim.
dikensiz gül gibiydim ben.
hep güldüm gülücüklere boğarak güldüm.
dikenlerim hep bana battı hep bana.
kanadım için için.
ben ağladım onlar güldü.
unutmak her şeyi ve bütün geçmişi.
bırakmak gerilere gömerek toprağa.
bir yalnız benmişim bilemedim...
yada diyemedim kimselere.
akıp giden zamanda bir yalnız ben.
düşündükçe dolan gözlerimden damla damla düşenler.
avuçlarımda kanayan diken yaraları var şimdi.
yaprakları dökülmüş kuru bir dikenli dal.
sıktıkça kanayan kanadıkça acıyan ellerim.
ve o eli tutacak bir elin yokluğudur kahreden
işte kalabalık içinde yalnız yaşayan biriyim ben.
ne anlayabildim kimseleri nede beni anlayan birileri
geçip giderken zaman eskidik farkında olmadan.
nedir ki unutulmak koca bir hiçmiş SENDE yaşananlar .

Mehmet DEMİR sk.
19.02.2016 Ankara.