Yorgun bir adamım ben
Aklımın koridorlarından kayıp yıllarımın ayak sesleri geliyor
Geceleri bu şehrin ıslak kaldırımlarında
Ve yalnızlığıma her ağladığımda elimden cennetim kayıyor
Kimse görmüyor
Her göz yaşımda
Odamın duvarlarından içime bir gam sızıyor
Söyle bu yağmur çok erken değil mi?
Gençliğim çok gerilerde kalmış
Köpek gibi bir pişmanlığı
Sökemiyorum aynalardan yüzümdeki çizgileri


Yorgun bir adamım ben
Üstüme yıkılıyor hayat
Ve sanki bu şehir edepsizce üstüme üstüme geliyor
Ne yaptın bana be çocuk
Hani büyümeyecektim
Hani masallar ülkesinde’ki gibi sevecektim
Ne yağmur ne mevsim ne de rüzgar
Viran bir hikayemin acizliğinden kurtarabiliyor beni
Hangi kalbi tutsam ellerim’le
Beyaz sayfaların arasında beni paramparça bir daha öldüyor
Nerden bilebilirdim’ki
Yakıştığımı sandığım dudaklarda
Bir cümle içinde adım geçince
Her virgülden sonra biraz soluklanınca
Bu kadar kolay unutulacağımı
Demek’ki mahşere çeyrek kala
Böyle yazılmış kaderimin yazısı



Yorgun bir adamım ben
Nasılsın diye sorma sakın bana
Ben kimi sevdiysem başım göğe erer sanmıştım
Meğer her vedalar da kalp yerlerde sürünürken
Göğün maviliğine nasıl da aldanmışım
İnce bir entari gibi yüreğim
Hadi çekinme
Neresinden bakarsan bak çekip gidenleri göreceksin

Yorgun bir adamım ben
Şimdi bu aralar terkedilmişliğe yüz tutmuş
Issız bir kumsal gibiyim
Her gelen geçen içimde
Kıyılarımı döve döve umutlarımı çalan koca bir deniz
Kum tanelerinin arasına
Bir inci saklamıştım çocukluğumdan kalan
Kolay kolay bir daha gülmez artık bu adam


Ayhan’ca Cümleler
Ayhan AKDENİZ