1
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
633
Okunma

Kapalı kapılar ardında hayatı dizayn edenler ölüme layık gördükleri kişiler hep çocuklar mı olacak...
Hayat
tozlanmış albümlerden
her gece bir kare resim çakıyor
retinası olmayan gözlerime
tam kanaması bitti
acısı dindi derken
kursağımda kalıyor sevincim
ben başa dönerken
bir tane daha üstüne çakıyor
söyleyin
yorgun bedenime ve kıt aklıma
ne zaman biter bu oyun
ne zaman biter bu kör dövüş ki!
çocuklar oynarken saklanmasınlar
mezar taşlarının diplerinde..
ölümle yüz göz olmasın
toprak
matem tutmasın
ölü taşıyıcıları
siyahlar giymesin
zaten yakamıza taktığımız ’güller’ siyah...
5.0
100% (1)