Alacası kan kokan çok şafaklar gördü gözlerim
Zaman’ı hiç olan,hiç bitmeyecek’miş gibi devam eden
Boş giden vakitlerin acısına an be an sırdaş olan
Boş odalardaki sessizğe şahitlik etti
Gördüklerimi yazdığım hikayeleri anlattı bana

Hane yıldızlar sarar bazan göğün mavisine güzellikleri
Bazan ay süsler ılık akşamları
Rüzgarın toza kirlenmeden estiği tatlı anlarda
Ruh okşayan hatıraları anar insan
Hiç
Böyle bir hikayem olmadı anlatacak

Oysa benim hikayem hep bir adım geriden başlar
Bir tarafı eksik
Konusu hüsran
Hep yarım
Olumsuzlukları ma’bed edilmiş
Hüzünlü bir son

Parçalara bölünür yazacağım hikayeler
Bir kısmı orta bir kısmı kötü
Ortaya çıkan
Gündelikçe garip bir hikaye

Hüzün çöker hemen
Ne zamanki bir anımı kaleme aldığımda
Her mısrada parantez içine alır
Benli geçen bütün kelimeleri

Ondan
Tam kıyısına vardım dediğimde kurur güzellikler denizi
Abad edilmiş her mutluluğum
El çırpmaya başladığımda son bulur
Soğuk ile sıcak arasındaki bir cam buğusunda
Yiter bir bir hayallerim
Sahneleri sesliliğe bürünür Şen şakrak olduğum cümbüşler
Dili damağı kurur sessiz çığlıkların

Mehmet Kılıçel