Alamet mi ararsın, dünyanın haline bak
Şeytan bile faniye, saygıyla eğiliyor
Dinle koca İsrafil, ne öz kaldı, ne firak
Üfle artık şu sür’ü, güruhlar çoğalıyor

Utanma sıkılma yok, ar bitmiş, haya bitmiş
Baş açık, göbek açık, bedenin her yeri nü
Her kesin yüreğinde, Hakkı sorsan para, iş
Dünyalık temaşayla, yummuş kendi gözünü

Kundakta ki bebenin, sütüne göz diken var
Kul hakı gözetmeden, başlar yiyen, yiyene
Yer yüzü bela okur, gök yüzü olmuş bizar
O zulum hırkasını, üzerine giyene

Evlat, ata takmıyor, ata kendi keyfinde
Bir vaziyet türedi, böyle sürüp gibiyor
Güle divane olan, papatyanın peşinde
Güya kendi gönlünde, ayrık otu buduyor

Bir çok kirli tanıdım pürüm, pakım der hepsi
İki rekat namazdan, sonra günah işleyen
Helal aşı unuttu, bir çok evde ki tepsi
Öğünler sonrasında, kaldıranı taşlıyor

Ebucehil görseydi şaşardı olanlara
Şimdi yaşamak için neler, neler vermezdi
O imanlı Ümmet’ten geriye kalanlara
Çabucak kaynaşırdı, hiç kendini yormazdı

Mehmet Kılıçel
soğukdoğulu