AYIPLARIMIN HATIRASI

bensizliği unutmak için miydi
ruhumu tenimden soyarak
köşe yastığına gömülmelerin

hangi ayıplarımı hatırladın da
üstünü örtmeye çalışıyorsun
sensiz bir düşte üşürken
yüreğimin kuzey cephesi buz kesmiş

ben ve sen söylemlerini unutalı çok oldu
aydınlığa kapılar araladım
mutluluğa amade
hüzne kilitli anılarım

sen ve ben biz olmalıyız

güne uyanırken aşk söylenceleri dilimizde
niye susalım ki
teleffuzu çok kolay
üç kelimelik bi şey
seni
çok
seviyorum

izin vermeyelim acılara
yaslanmasın “köşe yastığına” gönlünce
yer etmesin yüreklerimizde

biz hayatı kavrarken en güzel yerinden

zerdüştlük evrensel bir din değil
“çevrilerde” edilmiştir mealen kalb-i yeksan

mesnevi şiirlerle
kansızlığımı idda etmektesin
söyle damarlarımda dolaşan sen değilsin de nedir
hücremin her zerresinde “niye varsın bu kadar”

anla artık aşka dair gerçekleri
unut acının dilini
kurbanlar arıyorsan bensizliğe
bileyle bıçağını

ben varım işte
bağla peçenle gözlerimi
bensizliği hiçsizliğime say
zaten sensiz bir hiç değil miyim

öyleyse "ayıplarımın hatırasına"
bir besmeleyle kurban et beni

Efkan ÖTGÜN