hüzün kovan saçlar

Küçük kız ip atlarken bir kamyon yanaştı evin önüne.
İçinde eşyalar vardı
Anlamıştı biri taşınacaktı o gece
Sessizce bekledi ipini bırakıp
Merakı kendini bile aşmıştı zira.
Henüz yedi yaşındaydı
Delifişekti tüm var olmuşlukların inadına
Uzun saçları rüzgara kapılırdı
Neşesi tüm hüzün kuşlarını yerinden sıçratırdı
Akşama doğru geldi evin sahipleri
Küçük kız kendi yaşındaki o küçük oğlan çocuğunu gördü
Sevinçten havalara uçtu.
Gözleri maviydi saçları sarı
Bakışlarında denizler el sallardı.
Henüz yedi yaşındaydı ikisi de
O günden sonra ayrılmadılar bir daha.
Sabahtan akşama kadar koşturup durdular delice
Hep aynı saatte çıkarlardı dışarı
Sonra bir sabah inmedi deniz gözlü çocuk
Küçük kız merakla gitti annesinin yanına
Hastalandı dedi annesi hüzün kovan saçları okşayarak
İyi de neden ağlıyordu
Anlamadı küçük kız gülümsedi
Bıkmadan bekledi aylarca
Gelmedi deniz bakışlı o oğlan çocuğu
Kanser demişlerdi hastalığına
Gripten ne farkı vardı ki kanserin
Çok dondurma yedi dedi kendinden emin küçük kız gülümsedi
Hüzün kuşları havanlandı ansızın tüm yüreklerden
Henüz yedi yaşındaydılar
Annesi birgün elinden tuttu küçük kızın
Götürdü arkadaşının yanına
Deniz gözleri aralandı arkadışını görünce oğlan çocuğunun
Gülümsediler
Saçlarını okşadı küçük kızın
Tüm hüzün kuşları ürktü ansızın
Peki saçlarına ne olmuştu deniz gözlü arkadaşının
Üzüme dedi sakince baksana benimkiler ne kadar uzun yeter ikimize de
Gözlerini ve saçları dökülen kafasını buselendirdi
Eve gitti ilkkez düşünceli
Hem de düşünmenin ne olduğunu blmeden
Ertesi sabah dikiş kutusundan gizlice bir makas aldı
Kesti hüzün kovan saçlarını
Bİr poşete doldurup gitti arkadaşının yanına
Boştu yatak
Elleri iki yana düştü küçük kızın
Deniz gözler aççılmayacaktı bir daha
Anlamıştı
Artık her sabah yem verir hüzün kuşlarına
Bir daha hiç uzatmayacaktır hüzün kovan saçlarını...


(bu yazıyı izlediğim bir reklamdan çok etkilendiğim için yazdım.o reklamdaki küçük çocuklara armağan olsun ve tüm lösemililere...)