1
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
813
Okunma
Nefes aldıkça yaşadığımdan çok öldüğümü hissediyorum.
İnsanlar acımasızca boğazımı sıktıkça hayat içimde boğuluyor.
Nefes alan ben değil, herkes oluyor.
Zindan olan ömrümün içine hapsedilen ruhum bedenimi taşımıyor,
Bana verilen zamanım sevgisiz ve acıyla geçiyor.
Hiç kimsenin bilmediği bir dilde, hiç duymadığım bir sesle;
Beni bana anlatan ve yaşatan duygularım yabancı oluyor?
Kendi kendime yüreğimde hüzünlerle büyüttüğüm, bir bebek gibi mutluluğu doğuruyorum.
Ölümsüz olmak için yaşadıklarımı satırlara adımla yazıyorum.
Üzerime bulaşan dünyanın kirini yağmurlarla temizliyorum.
Aklım ve kalbim bana küs, can düşmanım benim;
Bir konuşsam nefesim yetmez, duyulmaz ki sesim,
Onun için nefesimi tutuyorum...
Figen ANAR
5.0
100% (3)
Cevap Yaz