Uyandır karanlığın içinden yıldızlarla her geceyi,
İnsanlar için özgürlüğün gündüzüne.
Kanatlanıp uçsun sınırlar kalmasın.
Karanlığın aydınlığı söndürenlere karşı bir savaş ki bu,
Silahsız...

Koma yaban gecelerde beni ay’sız.
Sönsün yalım yalım yanan bu volkan yürek.
Sesim boşa gitmesin, yankılanarak çınlasın.
Sesim boğazımda kısılmasın...

Barış yoksulu insanlar,
Nedir sizleri dünyadaki savaşın beşiğinde böyle uyutan?
O mudur seni masallarla avlayan,
Sabrın sonu selamettir dayan...

Senden başka hiç kimse özgürlüğüm olmadı.
Senden başka hiç kimse vatanım değil.
Sen benim güvenim ve inancımsın.
Ama şimdi seni sevmek için,
Esir olan mutsuz kalbim küle dönüyor.
Birçok rüya, hâyâl zafer paylaşmak istiyor seninle.
Gücüm sana duyduğum aşk kadar...

Ama biliyorum,
İçimde arzulardan büyük ve derin çukurlar var.
Benim aç ve susuz kalmış, fakir kalbim,
Ayrılığın kucağına düşmemek için özlemi,
Bir bakışla yaktı.
Senin uğruna sönüp, küllenerek teselli bulacak.
Can yoldaşım, ölmeden önce seni kucaklamak isterdim.
Ama ne yazık ki bu mümkün olamadı...

Ey özgürlüğü elinden çalınmış insanlar;
Benim bu dünyada bir başıma kalmama izin vermeyin...

Figen ANAR