Yine kendimi kayırdım
Sevme alışkanlığımı üleştirdiğim
Her uçurumdan savrulup
Kelimesi kelimesine intihar ettim

Şimdi şeklen gülümseyen güneşliliğin
Denizine dalıyormuş gibi bir kıyıyım

Alın terisi olmayan uykulardan
Biri diğerine ulandıkça büyüyen
Tatsızlık yani ölümlenmek
Yolunda değilmişim de
Bir cerehatcasına gözeneklerimden fışkıran
Aşk misali ucuzlatıyorum hayatı kendime

Ben bilmiyorumun mıknatısıyla
Çöreklenen merakımın her metaını
Çeliyorum aklımca
Susup konuşmayı hallenerek

Biz çok kimseyiz birlikteki yalnızlıklarımızla
Devasa umutları yenmişliğimiz var
İnanmışlığın kınından çıkmak cürretiyle
Kendimizi bulup hakikatlenerek
Daha naif
Daha zaif bir inancın kınına girmişliğimiz var
Şüphe gibi kışkırtılmış bir aşkla
Say edip seveceğimiz var

Azı alıp azaltanın
Çoğu verip çoğaltanın
Dünyalığı gibidir nefes ya
İşte ben şimdi heran ve muhtemel yarınlarda
Kendimi bu hevesin içine sarkıtacağım

Kimsenin dalına tutunmadan
Taşına takılıp düşmeden
Rüyası olup ışıması olmadan
Herhangi bir nemenemliği
Giyinip kuşanmadan ölebilseydim
Yada olabilmeseydim hiç ah
Bir günah kıpırtısı olmayacaktı varlığım