’’ Dilin sustuğu yerde silahlar, insanlığın sustuğu yerde cesetler konuşur.’’
.
.
.
Başkentin ortasında
barışı değil
özgürlüğü değil
ölümü karşıladılar
halaylar çekerek

ne acıdır ki!
kin ve nefreti ektiğiniz bu toprakların
dört bir köşesinden
şimdi uçurun uçura bildiğiniz kadar
beyaz güvercinleri
belki barışı geri getirebilirsiniz

takvim yapraklarından
hafızalarımızdan
belki silebilirsiniz

deklanşörden tek çekimlik
kanlı ’ An/kara ’ hatırasını

bizler kırmızı karanfiller dikelim
aydınlık sabahlarda
sizler
Başkentin ortasında

karayı ak
acıyı mutluluk yapabilir misiniz
vicdanlarınızı mahkum ederek...

bedelini ödemediğimiz ne kaldı ki!

hayatın önemsiz
ölümün ucuz olduğu bu topraklardan
kaçın kaça bildiğiniz kadar
tıkayın sağır kulaklarınızı

Başkentin ortasında
herkes kendi gerçeğinin arkasına gizlensin

isimlerin
yaşların
fikirlerin ne önemi var ki!

yevmiyeli vatandaş
kendi halkı için
’Ölüm’ davetiyeleri yazdırıyor
ağzı açık zarflara

görgü şahitleri ortada

Hürriyetten
Özgürlükten
Barıştan
söz etmeyi yasakladılar bu ülke halkına
sanki gelmeyecekmiş gibi

el ele tutuşsak boğaz köprüsünde
altımızda deniz
üstümüzde gökyüzü olsa

siyahlar giyinsek
matemler tutsak
bunlar yetemez diyerek
ölüm oruçları tutsak
ödeyebilir miyiz kefaretlerini
ölenlerin..

elleşmeyin
yastayım...