Yalnızlık
gizli aşığın
kara sevdalın
tek yastıklı yatağının ’ matemi ’ olmuştur atık

ne onsuz yaşayabilirsin
ne de terk edebilirsin

her gece olduğu gibi
bu gece son der
yemini bozarsın
yarın gece
bir yemin daha bozar
bir gece daha son dersin
ellerinden tutup içeri alırsın
aşığını

kendine yenilirsin her defasında
susarsın
bıkıp usanmadan

alışkanlığın olur
geceye gelinlik gibi giydirirsin
başında ne duvağı vardır
ne de ellerinde çiçekleri

bir başına kaldığında
perdelerini çekersin pencerenin
bir mum yakar
aynı heyecanla kendini hazırlar
kollarına bırakırsın sorgusuzca
susamış bedenini...

gözlerinde ki bekleyiş sona erer

yüreğinde düne ait
sancıların
duyguların
fırtınaya tutulmuş gibi
savrulur seninle birlikte
yakala yakalayabilirsen...

gece
son komparsitayı çalmaya başladığında
unuttum dediğin
ne varsa sıraya girer
yalnızlığının zifaf odasında

geçmişin gibi
tül perdelerinin ardına saklansan da
dilinin ucundan dökülenleri
saklayamaz
keşkelerin
her gece misafirin olur.

dudaklarınla sevişen sigaran gibi
yalnızlığın gibi

tutkusuz
tutuksuz
yaşanmaz demiştin yaaa
gözlerimin içine baka baka

oysa ki!
sen tutkunun
tutukluğun ne olduğunu
ruhuma misafir olup
bende gör
bende yaşa
ayakların yerden kesildiğinde
pelesenk olmuş kelimelerini bir kenara bırak
kendinle yüzleş
yüzleş diyorum sanrısız

sahi sen
yalnızlığın en güzel yanı nedir bilir misin...
.
.
.
katilinin koynunda sabahlarsın her gece
istesen de
istemesen de...