de ki
adını hatırlatamadığı çırılçıplak cüce
niye geçmişte unutuyor rüzgarının rengini


ömrünün basamakları
sürgün yolcusuyla övünüyor
üstelik küfürden başka şivesi yok
yanık kokusunda kanayan harfleri
dudağında konaklamış şirk
anlayan da olmuyor


daracık sokağında oynaşırken bile yükünü aldatıyor!
fakir binlerce düşünce dost gibi! içinde dolanıyor
ah çığlıklar yüklendikçe nefesine göğsü çatırdıyor!
sessizliğini kollayan bu gölge kim
kim ölümüne kutsanıyor


ey
ipini elinde unuttuğu uçurtmanın göğü
yangınlar diriliyorsa şiirin duasında
ayak derisi erir bu kumda
vur vur vur(ma)
sevebileceği yağmurları doğuracak az sonra
kesik parmakları tırmalayacak unuttuğu şeyleri
zehri ağzının tavanında
konuşturma yoruluyor!



ellerini öldürün

öldürün ellerini



ne yazıyorsa geceye yazıyor
zamanın bıyıkları battıkça kaldırımlar çoğalıyor
uykusu kanıyor sesi kopuyor




Belgin ERTÜRK