serin bir gecenin ilerlemiş saatleri
odam karanlık yine
biraz sorgu sual halleri sanırım
kendimle kendi içimde

yokluklarıma düşmek üzereyim
bana her şey kimi hatırlatıyordu
unuttum şimdilerde

çoğul anların yitik anıları sarmış
muhtemelen,
şu an öksüz bir çocuk ağlıyor olmalı




yaşamdan çok ölümlere açığım
hatta alışığım

nicedir duyduğum ölümün sesi
odamın ayaz kışta bile kapatmadığım penceresi
serin esen rüzgarın dostluğu
çokça da sessiz muhabbeti

uzaklarda renk renk ışıyan sokak lambaları
dış dünyanın gelir geçer karanlığından
gecenin geçmiş zamanlara göz kırpan sadık yoldaşları
uykusuz sereserpe gecelere arkadaş
puslu gökyüzünden öte evrenler
bilinmedik yalnızlıkları
nicesi belli belirsiz yıldızlar

kısacası senaryo yine aynı
değişmez kaderler
değişmez kederler
değişen
eskiyen
eskiten zaman




hiçbir şey aynı değil yine de

kendi hikayesini yazıyorken yaşayanlar
parmaklarımın ucunda eriyip giden
dumanıyla sonunu yazan sigaram gibi
yazarken bile yazar’ lar
kucaklarken yaşam sevilerini
eskileri
yenileri
çocuk sevinçleri de

son kum tanesi gibi hikayeler
kayıp ellerimden gitmekte




şu an,
muhtemelen bütün kuşlar uyuyor olmalı
seslerinde
zamanın kum saatine asılmış biri
belki bir emaneti vermekte
belki son nefeste


hepsi birden yaşanıyor
hem de aynı zamanların farklı anlarında
ah ne dayanılmaz ağır yük
ne bitip tükenmez bir travma bu

kayıp giden zamanlar
akıp giden an’ lar
gülenler’den çok ağlayanlar
aynı anda
hepsi etkili sayısız işkence


elde değil işte karşı koyulmazlıklar
içimde gün güne büyüyen boşluğa düşerim bu gece
bitenleri
yitenleri
gidenleri hissediyorum




yalnızlık garip bir ürperti tanrım
muhtemelen,
şu an,
bu yüzden ellerim bomboş olmalı …


















Şiir hep kendi hikayesini anlatır. Okuyanın heybesine düşen ise anladığı kadarıdır. Yaşam gibi ...



Mert YİĞİTCAN
07 . 10 .2015 / İstanbul