babaaliyi öldürdüler/ baban ali merhum ayakkabı boyacısı
elinden her şey gelirdi/ dölünden de sen,
uluslararası bir kaygının çıkış yerinden
oynar başlıklı oyuncağın adını unuttuğum güne de
yazık olacağını bildiğim basit insanların hikayelerine
tutkuyla kazıyorlar markalarını
çağın gerektirdiği kadar bilinçli
toprağından içinden çıkarsınlar yüzünü
ayakkabının tabanına yapışmış sakız kadar da tükenmiş iye
benim bunlarla hiç alakam olmadığından bu kadar rahat giriyorum meseleye

antenin deliğinden girelim
ucundan çıkalım, televizyon sağlıklı insanların işi olmamıştır
sen de bir türkiye karışıklığı
heveslenip vazgeçtiğinde insan olmanın bilinci
sırnaşık hislerin miadının kırılacağı an hürmet
bana ne diyorsun normal olarak babaaliden, babası aliden
babam ali, yazık etmişler gençliğine, hamalmış kendisi
bir o kadar da mal, ha babam çalış, dişlerin kapı koluna emanet
benim için stresli bir iş
bu malın da tükeneceğini bilmemekten geçiyor mutluluk
al, son kullanma tarihine kadar da sakla
göğsünün iki düğmesi kekeme bir yalancı
zamanı geçmiş tropikal meyvesinin ihtiyacı yoktur anılmaya
ermiyoruz

sırlarımız bizim, çelişki boyutunda saklanmaya layık olmamaları ilginç
yeni terimler aramıyorum eskiler yeterli de değil
bu kıvranış,
üzülmek yakışır aslında güzel olan her şeye, acı değerlidir
mutlu olmanın bahtsız bir yanı anlamsız kalışta

verimli toprakların canı sıkılıyor
tohumu at
kabaran bir şeyler var göğe
sanatın tabu olduğu çağ tiksinç
hakikatı okuyamayan eliflerin derdi ne
bana bakma sen
bana bakmıyorsun sen
bana bakıp ya gidersen
yeniyetme ilham çağı mı deseydim
bana da kalmıyor medeni kanun derlemeleri
telim daha bir do st avenue
terim eskici şiiri

kendini bilen insanlardan geldim
bir bilene sormanın nazik hüznüdür galip gelememek yenilgilere
çok mağlubiyet taraf bırakmaz lehe
durup bakıyorum
o kadar çok anlatmadın ki, o nasıl ağlayış
gözlerim bile o kadar sevemedi kendini
şuradan ayrılalım
kapı kolu olmayan evlerin şehrinden
sinmemişken

paristen bahsedip, giden medeni insanlar çağındayız
gidebiliyorlar her şeye rağmen
kirli arka sokakları göremeden
paris eyfel midir, birkaç devrim heykeli
şarabın da bittiği yerden
üzümüne kadar mağlup insanın ayinesi
direksiyonu artık olmayan das auto
notların arasında kalan dost-o güzellemesi
gerçek için canımı verirdim
kalemimde kanım efendim, efendim siz hanım
olmamaya ant mı içtiniz

güzelsin, güzel olduğunu söylüyorsam daha bir güzelsin
çiçekler, böcekler, ayrıntı tınısını da sana veriyorum
değiştiremiyoruz onurlu bir karınca kadar hayatımızı
sana gözlerinin karanlığından da bahsetmiyorum
uzun uzun yollarından, şirin bir put gibi budaya aldananlardan
sokak lambalarının aydınlatmadığı yolların karanlığı
genzimin kırmızısı, koltuk altı ticaretim, bir itin sahipsizliği
kalkıp ne de güzel geliyorsun kendine
ben ona güzelsin diyorum
mağlubiyetten sonra haklı bir tebriği kabul buyurabilirsin
çeyrek aklınla simyacının ortadoğu hikayelerini unutup ya da
kalabilirsin geniş omzuyla bir masanın kalabalık yalnızlığına

umut söz birliği etsin
bırak, sözgelimi diyordum, umut iyidir
yaşlanmak için biraz
gençliğin dedikoduları bile bariz aptallık
aptal opsiyonların menüsüne geliyoruz
uygulamanın en direk değerlendirilişi
yıldızın kalmış bir ahenk sineği saçlarını
karıştırırsa söyle gözlerine bir baksın
dirilmeden insanı mahveden gözlerine aksın yağmur
içinde kirli bir çocuksun
içim kadar rezil
bana içinden geçilebilir bir iç veriyorlar
buna sen de dahilsin
buna ben de garip
buna hepimiz talip

ipimi kısa tuttuğum için gösterinin zevkinden mahrum olabilirsin

darp eli math kabın sözde asalet yasasısını rabbe bırakalım
siz olsa olsa ense köküne sıçan kuşu seyreden

güzelliğinizle gidiniz