acının sessizliğini dinlemenin verdiği hüzün
dünya da defalarca haykıran
en acı gerçek duruyor ayrılığımız da
her seferin de yürüyor adımlarıyla hayatıma
bütün mevsimime yerleştirilmiş bir virus gibisin
an itibariyle başlayan kokun
ve benim beklediğim bir el.
insan neden bazı sorulara karşı boğazı düğümlenir
neden insan o soruyu rahat cevap veremez
anlamıyorum cidden hem de hiç.
benim sana karşı zayıf olmam elbette doğru
ama sende bana karşı güçlü değilsin ki
bunun için sende aynı hiçliği yaşıyorsun
karanlığın gündüzü olmak senin için basit --
bir seçenek çünkü sen kendini kendin de kaybettin
hataların dönüşü duyguna eşdeğer olarak geri döndüğünde
sen tüm hevesinde bir bardak gibi kırılırsın
paramparça bir şekilde dağılırsın
o zaman o el sana çoktan veda etmiş olacaktır.
bıraktığın eserler incinmiştir ve çoktan dökülmüştür.
biliyorsun ki insanın içini kemiren yokluğun
senden vazgeçemez.
sen beni bende bırakmakla kalmadın
hevesimi götürdün giderken
yarım yamalak tonlarca ses
hıçkıra hıçkıra ağlayan bir çocuğun gözyaşısını döktürdün
öyle acıdı canım
korktum.
tekrar yaşamaktan korktum.
tekrar yenilmekten korktum.
ben senin bana yaşattığın herşeyden korktum.
kırıldım onca şeyi tekrar hissetmekten korktum.
diri diri yuttuklarımı tekrar yaşamaktan korktum.
bana hissettirdiklerinden
sonra da yaşattıklarından
hatta gülüşünden bile
sonra senden bile korktum...
yunus özay..