bu şehir içinde susuyorum
yüreğimdeki ben ve içimdeki sen
yalnızlığımı esir almış kokunu özlüyoruz bu gece
tatsız bir bekleyiş içinde seyrediyorum sensizliği
bekliyorum sadece bekliyorum
özleme de karışsın yüreğim
sensizliğe alışmak zor tabi
ama şu yokluğun çok tatsız
yine de renkleştiriyorsun hayatımı
varlığın olmadan bile yetiyor
gökyüzündeki sessizlik iyi geliyor belki de
ya da ne bileyim belki de gözlerin geliyor önüme..
öyle acıyor ki canım o an
ille de sızlatıyorsun yokluğunla
vuruyorsun sensizliğin özlemine
özlemişim diyorum.ben seni özlemişim.
itiraf ediyorum.acı bir gerçeğin karanlığında kaldım
aydınlık zor değil ama olmuyor
senin gülüşün engelliyor mesela aydınlığa çıkmamı
hatırlatan alışkanlıkların korkutuyor beni artık
sensizliğin soluğunda devrildim ben
korkulu veya aceleci bir saplantılaştın beynimde
cevaplıyamıyorum artık bütün cevapları
yetişemiyorum belki de bu yüzden
uzun süre susmayı tercih ediyorum.
nesin sen şimdi?
neden böyle acımasızca sürüklüyorsun herşeyi
neyin bütünleyici karamsarlığı bu
beynimdeki tüm hücre yolunu bulup,kandırmanda ki amaç ne..
kimim ben artık?
kimseyim.
yalnızım.
yorgunum.
sadece yüzünü özledim,birazda gülüşün eklensin
birazcık da masumluğun olmaz mı?
hani böyle birazcık dal
seyredeyim bir ömür seni
inan şikayetci olmam!
bütün yaralarım ileşir hem
bütünlüğümle ısıtırım avucum da seni...