avucumun içinde yalnızlık ve çıldırasıya kavrulan bedenim
artık daha katlanamıyorum
bir yere kadar diyecek hale geldim
hiç birşeyi göze almıyorum
çünkü yok oldum kendi içimde
belki de kayboldum.
kendi sessizliğime aldanış etmiyorum
çünkü ben seni yani alışkanlıklarımızla ilerliyorum
bu şehir içinde özlüyorum
ve istemesende özlemeye devam edeceğim seni
biliyorum bekleme beni demiştin
o kelimeyi duyunca bütün yeryüzüm o sese kırılmıştı
sen öylesiye dememiştin.kahrolmuştum.
konuşsaydım binlerce söz etseydim o an değmeyecekti
acaba dedim kendime bu cümleleri kurmayı neye yetindi
neyi bulmuştu veya neyden kaçmıştı
hiç anlamamıştım sormaya da yetinmedim
tüm gücüm tükenmişti sadece bir kelimesine
durakaldıkca parçalanıyordum gözlerimdeki yaşlarla
ayrılacağız şurada karanlığımızın içine göç edeceğiz
değecek mi dedim.
yüreğimde dursun sesin
sen git
ama onu götürme
acını da al giderken
tüket varlığını yüreğimde
teselli etmeyeceğim kendimi söz veriyorum.
dinlemedi ve acısını acıma basa basa gitti..