ilkler daima can yakar,evrimin en güzel tutkusuyla savurur seni.
bişiler illaki eksik olur mesela karşılıklı olmaz yada olur
bilemezsin,bir gün düşersin ve düşüncelerin seni değiştirir
varlığını unutursun,malesef boğuşursun kendinle.
daha genç çağlarımdı unutamamıştım,karışılıksızdı
ayrıca zorlamamıştım da sadece boğuşmuştum günlerin içinde kendimle
bir gün çok sevdiğim dostuma anlatmıştım
dediği tek şey unuttu o gün anlamıştım
acıyı bilmeyen sadece unut der
acıyı görmeyen sadece unut der
yapamıyordum ve olmuyordu
ben unutmak istesem gözyaşlarım hatırlatıyordu
günlerce bile değil
aylarca hiç değil
ben yıllarca her gün ve her ay
günün içinden binlerce defa ismini haykırıyordum..
Zaman öyle bir geçmiş ki hala da etkisi vardı içimde
keşke burda olsa diyordum.
yeter ki son kez göreyim,görememiştim..
dokunuyordu bütün sessiz duvarlar
bişileri anlamaya çalışıyordum
seni yaşarken hayatıma hiç dikkat etmemiştim.
artık hayatıma dikkat ediyordum
ve sen ölüyordun içimde
fazla hatırlamamaya başladım
isminide eskisi gibi söylemiyordum
meğerse artık seni unutuyormuşum
aslında bunu daha önce çok denemiştim
başaramamıştım.
yoruldum mu gerçekten?
senden yoruldum mu? bilemedim..
acı üstleniyor artık yüreğimi
artık eski ben yok.
acıyla boğuşan ve mutsuzluğa alışan
kendisinden ve mutlulukdan kaçar biri var.
yaklaşma,acıyor canım demek istediğim birileri oldu
ama ben hep sustum seni yaşattığım sessizlikteki yerde
doğru yaptım hiç bilmiyorum aslında pek de önemi yok bunların
sadece yorgunum biraz da kırgın...