sesinde umutlarım çoğalıyorken gidiyorsun
gitmenin verdiği çaresizlik alıyor bir başımı
yalnızlığa düşmenin vericeği ümitsizlik yıkıyor düşüncelerimi
soruyorum kendime anlamsızca burkularak
yutkunarak kısılıyor herşey
götürdüğün herşey beni bitiriyor.
çünkü yokluğunla bir başıma kalmak korkunçlaşıyor
bu durum aklımı yüreğimden alıyor
böyle beklenir bir vaka gibi değil gidişin..
Susmam sana basit gelmesin sakın
aklımın her köşesinde sıcacık gülüşün var hep
ben daha sensizliğe alışamadım ki
bir başıma kalmayı daha öğrenemedim
inan gözyaşlarım ve duygularım paramparçalaşıyor içimde,
duymuyormusun?
görmüyormusun?
hissetmiyormusun?
korkuyorum içimin acısından korkuyorum!
bizden ayrılmak yerine
keşke bişileri çözmeyi deneseydin.
yanındaydım hep senin zaten.
denemedin ya da bundan korktun..
Yıkılsın bu şehir artık elinde ben yokum
acı kaldı senden bana
yüreğimde canımı yıkan..
eskiden gözlerin teselli olurdu.
eskiden gülüşlerin teselli olurdu.
daha sıkı tutunmak için
şimdi hepsi anlamsızlaştı.
sen gittiğin an başladı.
aşkın borcu.
tüm bedelini ödeterek yansıttı bedenime
insanlar saçlarımın döküldüğünü gördüler
bense içimin her gün döküldüğünü gördüm.
insanlar hep eksik gördüler
bense çok kanıyarak ve bedelini ödeyerek gördüm.
ama yine de gizledim herşeyi
tutsak ettim kendime seni
sende kalarak.
seni bitirememek nasıl bir duyguysa
bitiremiyorum istesem de olmuyor
ama o gözyaşı hep dolup,akıyor...