Kestiğin sözlerin yarası bende kaldı
Kimsenin duymadığı bir ses var dudaklarımda
kimsenin anlamadığı derin bir mana...
hayatımın sensiz yanı nem kokan bir sandık
içinde saklanıyor yüzün
yorgun kirpikler solgun yanaklarla yan yana.
hala sımsıcak bir hatıra bekliyor başını

yazdığımdan beri kapısı açık durur anılarımın
senin müzeni gezer gibi içime buyur ettiklerim
Her izde sana yürür
Her aynada seni görür

içimde birilerinin gezmesi bir şey değiştirmiyor
senin hep orada olduğunu biliyorum

ben de akıp gittim akıp giden nehirlerde
yeni aşkların heyecanında yaşanmamış güzellikleriyle
kendime söyledim sözlerini yarım kalmış
üşüdüm geçer dedim gelmeyecek saatler bekledim
geçmişe randevular verdim
belki ağladım güldüm belki
ben de akıp gittim akıp giden nehirler gibi

nehrin kuruması bir şey değiştirmiyor
sen orada içimde hep bir sağanaksın

sana sarılmaya açılmış
kollarım arasındaki uçuruma sığdırıyorum yalnızlığı
senden başka her beden uçuruma dönüyor koynumda
döne döne düşüyorum geçmişin dibine
açıyorum gözlerimi uyanıyorum kabus değişmiyor

sana ulaşmaz mektuplar yazıyorum kaçıncı defa
güvercinler renk değiştiriyor her sayfada
postacı kediler tırnaklarıyla
gidip gelen mektuplar değişiyor
yazan hep aynı...

yıllar geçse de bir şey değişmiyor
ölmediğini yaşadığımdan biliyorum

özlemin, taşa sarılı bir tehdidin camı kırıp girmesi gibi
gözlerime girip apansız teslim alıyor beni
korkuyorum kendimi terk etmekten
korkuyorum başka hayatların kadehlerinde bir buz gibi erimekten

korkmak bir şey değiştirmiyor
oluyor olacak olan

şimdi bakıyorum da senden kalan
asla kalıcı olamayan ama
okunduğunda kekremsi bir tat bırakan bu şiir

ne değiştiriyor

hikayeyi şiir yapmaktan başka