Bir savaş alanda büyüdüm,
Ben çocukken!..
Oyuncaklarım yoktu.
Arkadaşlarım hiç yoktu.
Çocukluğum bile dahi yoktu..

Ben çocukken,
Bir bomba atıldı evimize.
Kimse görünmedi ortalıkta.
Ne annemi sevebildim.
Ne babama sarılabildim.
Ne de bombaya karşı çıkabildim.


Çünkü;ben daha oyuncağı bile olmayan,
Savaş alanında çocukluğunu kaybeden çocuktum!..


Her şeyim; bir adet kurşun!..
Ve bir adet silahtan ibaretti.
Annem bile uçup gitti kanatlarıyla.
Babam bile koştu ahirete doğru..

Ya ben!...
Ben ne yapabildim!...
Savaşmayı bile dahi bilmiyorken,
Masum ellerime bir silah tokuşturdular.
Kabul etmeyip inkara kalkıştım.
Dinlemediler.
Sevmediler.
Özgür bırakmadılar beni.

Beni kurşunlar önünde serdiler toprağa.
Yaşım daha kemale ermeden!..
Ruhum kaçtı bedenimden!..
Çünkü,bedenim yanlış ovalarda ve dağlarda duruyordu!..
Zavallı ruhum çocukluğu bile tadamadan gitti.
Ben bile çocukluğu yaşamadan öldürüldüm!...

Neden beni sevmiyorlar!..
Neden çocukları yahut çocukluğumuzu sevmiyorlar ?
Neden mazlum ezilen, zalim haykıran’dır ?
Neden hep; Müslüman ve Kürtler ?

Şöyle ey dünya şöyle!?...
İçinde niye bu kadar zalim var?
Niye, onların dünyasında insanlık demode olmuş?...

Ve daha nereye kadar böyle bu hayat!?...
Ve ben;
Bir savaş alanda büyüdüm,
Ben çocukken!..
Oyuncaklarım yoktu.
Arkadaşlarım hiç yoktu.
Çocukluğum bile dahi yoktu..