Bu akşam, ben bambaşka biriyim.
Kimsenin gitmediği bir yer.
Kimsenin istemediği bir yer.
Kimsenin ölmediği bir zaman gibiyim!..

Bu akşam ben çok garibim.
Hiç uğramadığım,
Sessiz sokaklardan geçiyorum.
Her yer tenha ve az ışıklı bir yer.

Bir adım daha atarken,ruh halim dramatikleşiyor!..
Anılar tek tek gözlerimin önünde film şeridi gibi geçiyor.
Şahıslar bir bir kendilerini tanıtıyorlar.
Gözlerim dolar sonra,an ve an düşüverir aşağılara.

Ve birdenbire bulutlar feryat figan halime üzülürler.
Onlar da bir bir döker içindekilerini,
Yağmur tanecikleri ile seyahate çıktım.
İki kanatlı bir yastık kuşu üzerinde,
Hiç kimsenin uğramadığı sahile götürdü beni!..


Sahil hep dolu ama hep yalnızdı.
Ben de öyle.
O da öyle.
Onlar da öyle.
Hepimiz de öyleydik.

Ama bu durum bizi bile aşıyordu.
Çünkü,bu akşam her şey bambaşka.
Akşam başka.
Ruh halim başka.
Sahil başka.
Onlar başka.
Hepimiz başka!.

Hepimiz kayboluyorduk da bir ben kalıyordum.
O vahşet can verici olayları tek tek izledim.
Bir bir araya karıştım.
Can yaktım.
Canımı yaktılar.
Sonra bende,
Büstbütünlüğüyle anılarımızı yaktık.
küller gözümüze yapıştı.
Mesela, onları ve hepimizi bilmem de!
Ama ben baya duygusallaştım.
Sahil dalgalarında anılarımı canlandırdım.
Sen ve ben, bol bol gülüyorduk orada.
Ama bu akşam öyle bir şey olamayacak.

Daha insanlar orada kala,
Ben birden kendimi bankta buldum.
Mendil elimde.
Anılarım darmadağın köşelerimde.
Herkes yerli yerinde!...

Bir ben bu akşam başkaydım.
Anılar tamamıyla bitti.
Akşam hüzünle bitecek.
İnsanlar yavaş adımlarla gidecek.
Onlar dahi kalmayacak.
Hepimiz bile silinecek.
Sahil bir-iki saat sonra boş olacak.
Ama ben hep aynı gibi kalacak!..

Issız bir sahil de can vermek kadar güzel bir şey yoktur.
Aslında sahil güzel.
Her şey güzel.
Duygularım bile güzel.
Ama son gidiş güzel değil.
Elveda, ey sahil duyguları.
Ey ıssız sahil duyguları!..
Hoşcakal sessiz sokak.
Güle güle tenha yer.
El-veda akşam!...