zatürre tutmuş bu kentin
romatizmal yalnızlığıyla ağrıyor düş eklemlerim

..

bir ben miyim diye başımı çarptığım hüsranlar
dilimde biriktirdiğim lal yaraların kabuğu
nedensiz düşüyorum acının gözlerindeki balkondan
çakıldığım kederlerin betonuna dağılıyor anılarım

hiçbir sonranın öncesinde ölmedim
uykular boyu baygın çocukluğuma uğradığım
bir koma haliydi kayıplarım o kadar

sanırım hep aynı resimlerde gördüğüm
farklı hayallere benziyordu ruh halim..

suretlerin aynada gördüğü çıplak gerçekler
penceremden geçen görünmez rüzgarla aynıydı

vardı ama sadece hissedilirdi

insandan bozma ölümlüler kirletmeye başlayınca hayatı
ütopik seslere benzettiğim kelebek renklerinde
gülümseyen çocukların olması ne güzeldi

denklemi olmayan imla hatalı olsa da tabiat
paragraf başı cemreyle başlayan
son üç noktası aşk olan
baharlar kuşatırdı derme çatma benliğimi

inadına radyodaki paslı şarkıyla tütün ekmek ciğerlerime
ve çayın tazeliğiyle bayat özlemlerime basmak
sararmış yaprak misali izmariti

geçim derdine düşmüş yoksul gecelerde
mesaiye kalmış öyküsüz bir adamdım işte

alışkanlıklar büyütürdüm aklımın tedarik ettiği hatıraları
duvara yazdığım günlüklere yalanlar doğaçlayarak
çürütürdüm geride bıraktıklarımı

boşuna saklanmış onca umut
göğsümün tavan arasında tozlandığı zaman anladım
ağır tahribatlı düşbazdı tüm beklentilerim

hadi boşver dedim
ey yırtık göçlerle şarapnele yuvarlanmış kavim yüreğim
kemiklerimin kırıldığı yerden yapıştır çok hüzünlü boşluklarımı
daha
kaç iklim
kaç düş
kaç zaman kaybederim kimbilir

sen yine
en umulmadık bir anda yaşamayı öğret

bu bana yeter

..

sadece unutulmuş bayram sabahlarından alıntıdır sevinçlerim
gerisi palyaço hüzünlerin dayanılmaz sefilliği..