iflah olmaz bir yaraydı
ölü kabuklarıyla kapanmış ülke

..


çocukların gözlerinden sallanan mendiller
ağıt kortejleriyle siyah giyinmiş anneler uğurladı

alnımın çatısına tünemiş kuşların iskeletlerine
kaburgamda ki kirlenmiş kentleri asarak izledim onları

kısa düşlerin en uzun kaybetmeleriydi geriye kalan

anlamsız olan
üzerinde ki acılardan kurtulduğunu sandığımız an
karartma başlamış bir kederin içinde bulmaktı barışı

yalan alfabesiyle kandırılmış duyguların cesetleri
birer, birer savaş mezarlığına defnedildi

uçurtmaların mahsenlere kaldırıldığı
güzel günler bulvarında sus bombaları patlayan
iki yüzlü restorasyon zamanıydı artık

göçüp gitti dallarında çiçekler doğuran bahar
yitip gitti dağları emzirmesine ramak kalmış güneş

üzerine umutlar çizilmiş duvara
karalar çalınmış gelecek soykırımıydı bu

göğüs kafesinde kardeşleşme sevdasıyla yaşayanların
fikrinde yok etmeye kurgulanmışlarla kavgasıydı

çağın
sözün bittiği yer çığlarıyla
gömüldüğü andı

ve
bütün hayaller bir sonraki emre kadar yasaklandı

...

burnumun direğinde yarıya indirilmiş bir yasla