7. Bölüm
................

Yalnız ardıc susmuştu artık ve dallarının savruluşların da durgun
Duyguların çıldırmış kadar serserileştiğinin farkına varmıştı.
İnsanlar hoyrat emellerinin peşine düşmüş
Tazecik hayatların çırpınışlarına kan serpiyordu.

Ne müthiş bir aptallık içindeler, bilseler keşke
Neden Rabia ile Davud’un aşklarını anlatmak varken
Bir yudum menfaat için barutla yıkarlar insanları.
Siz ey insancıklar, bir karınca kadar değersiz zavallılar.

Ezik bir bedendi insanlar
Saçmalıklar haddini aşmış
Gözler alev saçıyordu yalnız ardıcın gövdesine

Bir insan ömrünü neye vermeliydi?
Ömür dediğin harcanıp gitmiyor mu?
Bu öfkenin sebebini anlamak bile anlamsızdı artık.
Davut ile Rabia aşklarının karşısında,
Hangi aydınlık karanlığa boyun eğebilirdi.

Geri çekil ey insan, onlar efsunlu birer kök!
Onlar güneşin gölgeleri!
Sen bir gölgeye dokunamazsın.

Güneş doğar doğmaz, muktedir aşıkları diriltirken
Battığında karanlık onları gizler.
Hangi ışık gökleri aydınlatabilir?
Hangi ışık gündüzleri karanlığa boğabilir?
Onlar güneşin en büyük aydınlık olduğunun farkındalardı.
Hayalleri bile sizin siyaset anlayışınızı deler geçer ahmaklar.
Sizin kuramayacağınız kadar masumdu onların hayalleri.

Gövdesi ve dalları mor bir kiraz ağacı düşündüler.
Yaprakları kırmızı, meyveleri sarı, toprağı maviydi.
Yanından bir derecik geçirdiler, suyun rengi beyazdı.
Birden Davut gök yüzüne baktı
Sanırım gök yüzünü yeşile boyadı hayallerinde
Rabia altta kalmadı, güneşi pembeye büründürdü.
Sonra ikisi de kahkaha atarak
" gölgelerimiz yine siyah" dediler

7. Bölüm sonu

Ferit Ali Karasu
.