ve gözlerinde intihar ettim kalbimi
haylaz bir çocuk gibi
korkuyordum tüm sessizliklerden o zamanlar
ve avazım çıktığı kadar susuyordum
şehirler dolusu aramıza özlemler koydum
ben özledikçe, sevgim çoğaldı sana
sen çoğaldıkça, ben azaldım sana

ve gözlerinde intihar ettim tüm kalbimi
yastığımın altına gizlediğim resmine gözyaşım değdi
yüzümden içtin ay ışığının parlayan süretini
ve ben susuyorum içimden kan ağlayarak
sen gülümsüyorsun
ve buna kader diyorlar
ben kadere rest çektim
hükümsüzüm

bu şehrin topraklarını karış karış gezdim
nasırlandı ayaklarım
parmaklarım patladı
yarım kalmış bir şiir gibi ömrüm
ateşten sudan beslendim
yandım

ve gözlerinde intihar ettim tüm kalbimi
kendi infazına astım sana olan müebbet sevdamı
yokluğuna bir sebep aramadım
sevdim seni sevgili

ben acemi çocuksu bir şiir ustası
sen şiirin ta kendisiydin
sisler perdelenmişti gökyüzünde
ağıt yakıyordu bulutlar
kim ölmüştü
kimdi bu

ve gözlerinde intihar ettim tüm kalbimi
daha bir merhaba demeden yüreğime
yüreğimi kanlı bir hançerle deştiler
rüzgarın kasvetli sesinde yankılanıyordu acılarım
ve bu şehrin tek kapısıydı sana açılan
ve kirli bir şehir
ve kanlı bir yürek
ve ahmak bir özlem
ve tutsak bir sevda büyüttüm
acemi, çocuksu ve masumca

ibrahim dalkılıç

30/07/2015
22:00 izmir