göçebe bir kavmin ağır yenilgisiyle gelsem
kabile gözlerindeki kuş yuvalarıyla saklarmısın beni keje

..

uzaktı belki
annemin eteğine ekilmiş zemheri papatyaları

alnımın çatısında ıslak kuşlar konçertosuyla
nemrut heykellerine
lal gözlerle baktığım kenger zamanıydı

karakalemle çizilmiş bir motel odasında
dram filmlerinden çıkmış
kadın tasvirini iliklediğim intihar adam figürleri
şiirler boyu göçlerimin resmiyetsiz tutanaklarıydı

hiç kanamadım diyemem Keje
Dicle’nin durgun sularıydı gecelerim
içimde Fırat’ın dehşet akıntısı..ağlardım..

Diyarbakır’ın on gözüyle
Mardin’de bir Süryani suretine çizerken hayatı
sırtımda Karadeniz yeşilinden düş hırkam
bir ülkeyi çocukların gözleriyle görmek isterdim

kederlerim binbir dünya zaten
parmaklarımda devrimler
saati hiç gitmeyeceğim yere kurar..beklerdim..

sabah adlı kadınların
ekmek adamları uğurlamasında severdim insanları
üşümüş kirli çocuklar inerken varoş merdivenlerinden
gözlerindeki zeytin karasıyla açılırdım hayata

atlı karıncaya bindiğim eflatunlu bir şiirde
Cudi’nin gözlerinden geçip
Midyat’lı bir kızın kirpiğin de uyurdum

yol üstü uykularına saklanmış köylerin
kasabayla arasındaki kilometreler kadar kısaydı vakit

Tanrı şahidimdir ki
bir kardelenin hakikatiyle ölmek isterdim

ki
seviyordum seni

selası okunan ölü anıları
pişmanlıklar mezarlığına defneden
sabıkalı eşkaldim

ve bir kentin yırtılmış yarasıydı yaşam

kimselere söylemediğim telaşlı bir sustu herşey
kendimden uzaklara kaçtığım zamana denk gelirdi yitirdiklerim

say ki kentlerin kaburgalarını kırarak gitmişim
ve yol arkadaşım yalnızlığın sesiyle dertleşmişim

ki seviyordum seni

kalkan gemileri seyreder gibi seviyordum
uzatıyordum ellerimi
köpüklerinden bakıyordun
birdenbire
aniden bir eskicinin resitali
hep çingenelere havlayan köpekler
ve ezgiler batırdığım tuzlu sular dövüyordu beni
ansızın kendime geldiğim gibi seviyordum seni..

ve doğuma
ve ölüme rengarenk çiçekler giderdi

yaslarıyla tespitli acılar
birazda mutluluğa sürülmüş gülüş reçeliydi

anlamak yetmezdi ki keje
manaların en suratsız yeriydi ölüm kalım savaşları

oralarda
vura, vura bitirdiler umutları
uzaklarda ise arz ve arş hürriyet açtı

gidilmesi gereken yerlere aşk götüren
geride bıraktığı cinayet insanlara karşı bir şerefti

bundandır ki
mutluluklar mutlak bir hudutsuz dünya olacaktı..

kendi içinde denizin üstünde koşan
dışında
pahalı düşlere mağlup olana çocuk denir

tel örgülü oyunlarıyla seviyordum seni
göğsümün lunaparkında kaydıraktan kayan
yada
pamuk şekerine bulaşmış pembe bir surattı sevdan
hiç büyümesini istemediğim
kirlenmemiş düşlerinde seviyordum seni

dahası
alaturka demlenmiş şarkıları içtiğim hasretlerin
ardı, ardına yaktığım tütün ağaçlarının külleriydi

ve
çarpmadan
ve
bölmeden
ve
eksiltmeden
kafamı duvarlara vururcasına seviyordum seni..


ahh.! keje
cepsiz beyaz elbiseyle kundaklanıp
ninni duaları edileceği vakte kadar seveceğim seni

aşk
İnce Memed’in Emine direnciydi
Mem u zin kadar ulaşılamaz
ve uçurumun kıyısına tutunmuş çiçeğin uğruna
toprak olup kalmaktı köklerinin damarlarında

şimdi
kaburgalarımın altında
hiçbir alışkanlığı
hiçbir tarifi barındırmayansın


ki
İsa’dan önce
İsa’dan sonra
Nuh tufanından büyük sevdim seni..