güvercinlerdi şiir yumurtlayan..




seni dar gelirli bir aşkla sevdim


...


hep mi ezbere düşler insan
yok mu doğaçlaması hayallerin

ki
gözlerinde hiç bindiğimi görmediğim gemiler
çok uzaklara demirlediğinde çocuktum özlemine

hangi sen
hangi kent
hangi yağmurdur
boğulmuş şiirlerin artanında çoğalan

çoğalmış bütün renkler
sesinden alıntıdır oysa

sanki temmuza ölüyorum haziran gibi

bir yokluk varlığını bildiğim uzaktaki
bir varlık yokluğunu bildiğim yakındaki

insanlar dağınık göçmenler yalnızlığın kaviminde

ve
yalnızlığın tek kişilik yolculuğu sensizlik

oysa
o kadar kalabalık ki sana giden yollar

bir yol üstü lokantasında
çayın demine karışmış tütüne inat
kanıma karışmış nefesinle soluyorum

hep sus uçurumları masaların üzerinde
hep kanayan bir hikayenin anatomisi sohbetler

ve sandalyeden kalkan bedenim
gölgeni giyinip düşüyor kuş heceli şiir düşlere

yüksek tirajlı gecelerden ucuz umutlar almaktır
her kapının eşiğinden senin girişini düşlemek

ki
adımlarında öyküsü yarım herşeyle gelmen umuttur

karakalem bir odanın siyah beyaz resmine oturduğunda
gözlerinden konuştuğun bütün parça tesirli anlatımlar
duyumsadığım
o biraz önce içinden geçtiğin şehrin seslerini kapatacaktır

ve ışıklar öldürülür yorgunluk örtmüş insanların elleriyle
eflatun şarkısı asılmış meyhane olur pencere dışı

yanağında getirdiğin ağustos böcekleri
sana kanattığım şiirlerin
noktası, virgülü, ünlemidir artık

ve uykudan uyandığımda terime tuzdur en çok bilmediğim

...

hangi düşün altına baksan
acılı da olsa
kederli de olsa
onu görmektir tüm beklentin..