Bir gece vaktiydi;Zifiri karanlığın hüküm
ettiği bir zaman!.. Bir zaman arayışıydı
içinde kaybolan iki çift..
İki çiftti birbirini çok seven iki güzel
insan!:.
İki güzel insan idi.. Birbirlerini mutlu
etmek için..
Lakin mutluluk onlara yasaktı..
Bütün uğraşmalardan sonra
ulaşamıyorlardı mutluluğa..
Ve bir gün bir felaket geldi bu iki çifttin
başına..
Hiç bilinmemiş bir felaket:Sanki özel olarak
tasarlanmıştı..
Ve nasıl dahi kurtulacaklarını bilemeyen
bu iki çift;
Mutlu olmanın peşindeydiler!..
Ama o felaketin içinde nasıl mutlu
olacaklarını bilmiyorlardı!. Tam da
çaresizliğe düşerken;
Tatlı bir uykunun serüvenli bir rüyasına
daldılar..
Bir uğraş bir uğraş diye tepelendiler..
Ve birden bire bir yol göstericisi çıktı
karşılarına.
Onlara diyordu ki:Tek çareniz ikinizin
birlikte bir şiir yazmanızdır. Ama ne hacet..
Çünkü;biri biliyordu değeri bilemiyordu..
Erkek yazabiliyordu ama kadın
yazamıyordu..
Ve tekrardan çaresizliğe düştüler.
Gerçekten ne yapacaklarını
bilemiyorlardı..
Ama tam o esnada yol gösterici çıktı
karşılarına.
Onlara bu sefer şöyle dedi:Siz ki,en güzel
çiftsiniz..
Mutluluk için başaramayacağınız şey yok..
Ve erkeğin aklına aniden kelimeler geldi.
Kelimeleri bir araya getirmek için aniden
nefesini kesti.
Ama kadın kör-sağır-dilsiz idi..
Erkeğin ne yapacağı zor bir iş idi..
Ama erkek yılmadı..
Aldı sağ eline yüreğini kalem niyetine.
Aldı sol eline kadının yüreğini kağıt
niyetine..
Aldı yanına hem kendinin hem kadının
gözyaşlarını mürekkep niyetine.. Yazmaya
başladı o mutluluk aracı şiiri..
O şiirin ilk mısraları şöyle başlıyordu:
-"Gecenin koynunda, garip kalsam da,
Ne senden geçerim, ne de sevginden.
Çaresiz kalıpta, hicran sarsa da,
Ne senden geçerim, ne de sevginden.
Bu gönül sayfama, yazdım ismini,
Güzel yüreğine, sundum sevgimi,
Unutamam asla, ’ Canım ’ demeni,
Ne senden geçerim, ne de sevginden.
Unutma bir tanem, sen ben de cansın,
Uğruna yandığım, sevdiğim yarsın,
Yüreğim sensizliğe, nasıl dayansın,
Ne senden geçerim, ne de sevginden.
Her zaman gönlüne, sevgiler yağsın,
Bana hayat veren, tatlı baharsın,
Unutursan bir gün, kader utansın,
Ne senden geçerim, ne de sevginden."
-Diye kadının yüreğine yazılmıştı bu şiir..
Kadın duyamıyordu bu kelimeleri.
Kadın söyleyemiyordu bu güzel kelimeleri..
Kadın göremiyordu bu çok güzel
kelimeleri..
Ama ve ama kadın hissedebiliyordu bu
şiiri..
Ve sonra yol gösterici çıktı..
Hani ben size demiştim ki;
İkiniz beraber bir şiir yazacaktınız ama
yok..
Ve oradan erkek seslendi:
-Eğer yanımdaki kadın olmasaydı.
Ben bu şiiri tek başıma yazamazdım.
O bana aşkı tattırdı.
Ben de o aşkı şiirlere aktardım.
Ama yol gösterici sinirlendi birden bire...
Erkeği asasıyla öldürmeye başladı..
Kadın bir şey yapamıyordu ama
Erkeğin çığlıkları kadının yüreğine kadar
işitmişti.
Ve kadın erkeğin elini tutarak,
Ben ve sen yani biz aslında şimdi mutlu
oluyoruz.
İkimiz bir arada iken ölüyoruz ve bu ne
güzel bir şey..
Ve erkek ve kadın son nefeslerini öpüşerek
verdiler..
Rüya bitti.. Uykuları bitti..
Ve de bir daha hiç kalkamayarak son nefesleri bitti..
Her şey onlar için bitti ama mutlu oldular..