göz aralığı yankısından bize
eller çarpıyor birbirine
ne ulu orta bir adım oysa ve kayıtsız
anı kovalamakla inatlaşan onca duygunun
zayıflaması çekiliyor kendi içine
söyleyin uzatabilir misiniz kalan zamanı

ağaç soyunun gerisindeki baba
tekrar bu içselliğin kağıda boşalması değil
çatı entrikalarında kırmızı kiremitlerle konuşma faslına giren
yağmur öncesi nöbetindeyiz
teyakkuz kuşları dönüyor çıkmazımızda

küçük lala gülümsüyor
beyaz ve pembenin dokusunda kederi
kızıl dudaklı örümceklerin bağladığı
karanlık sevişme odasında
ağrılar ilerliyor kırık kanatlı içimize

sevgi çoğalır ve ufka batar
artık yetişmez olur eski sürgününe
iki kalbin birbirine esnediği
yeni yalanlar
söyleyerek gidilecek bir yer yok

bu doymuş yalnızlığın ucunu bulduğunda
hangi saçaktan size dağıldığını göreceğiz
acılar dinecek çocuklar
acınızı dindireceğiz.