uçup gidenler

kiminde birikmiş gözyaşım vardı
sevdalardan süzülüp yüreğimde toplanan
ne güzeldi renkleri gözleri ve sesleri
kiminde sevincim
gülkurusu düşlerim vardı

nasıl severdim incitmeye kıyamazdım bir teline
avucumda beslerdim gözlerinde kaybolurdum
yaşamdan topladığım umutlarım vardı
yarınlar kurardım, yıkılmaz kaleler yapardım gün boyunca
kanatlarıyla sarardı üşüdüğümde, gözlerimde uyurdu
geceler boyu sevda biriktirdim yürek yürek

benden aldıkları mutlulukla uzaklaştılar
karıştılar gökyüzünün maviliğine
akıp gittiler başka bir bahara
yıllarca biriktirdiğim kuşlar

bir çiçeğe hayat verdiler belki
bir buluta takılıp yağmur oldular
hangi susuza yağdılar kim bilir

çocukluğumdan kalan
sıcacık gülüşümü saklamıştım
rüzgâra sarılan narin kanatlarına
nasıl gülerim onlarsız, canımı içimden söküp
gökyüzüne renk renk nakış oldular

şimdi öyle kaldım ki ben
metruk bir ev, tenha bir kasabayım
bir sabah nedensiz bir fırtınayla yıkıp
gökyüzünün mavi dünyasına uçup gittiler işte

kim bilir hangi yüreğin kuru dallarına yapraklar şimdi
yoksa zalim bir avcıya mı rastladılar
gidişlerinden ne bir iz ne de haber

bir sabah yeniden tutabilir miyim o günlerin güneşini
unutup gökyüzüne karışanları uçup gidenleri unutup

Zeki KIRHAN