taşkarası

ağırdan çekildi gün önümden
gece kan içen hançere sarıldı
acımasız sokaklara yaka-paça
örtüldü yüzümde pencereler
eşiklerden aldım ayaklarımı.

alan yok tenimin kokusunu
uzandım yolun daralmış gidişine
yerden göğe sesim kapılara asılı kaldı.

taşınmaz bir ağırlıktı gövdem
sökemedim omzumdan
aktıkça döşümden kaynar sular
kör düğümlü susmayan dilim.

sabrıma doğrulmuş namlu
tünemiş gözlerime keskin nişancı
oynasa kirpiğim düşecek tetik.

yağmur altında öne çektim rüzgârı
dertleştim yeşile durmuş yapraklarla
ulak yolladım isli bacalara kelebekleri
toprağın çiğdem çiçekle sevincine.

dayanışma saatine kuruluyken dilim
mevsim değişti alanlara yayıldı kara bir ses
yakındır saçaklı zemheri uğultusu.

sonrası bahar kokusu, çiçeklenecek mayıs
tütmezse ses bacalara, düşmezse ter sofralara
döneceğim taşkarasına, yontmağa kim yeter
milyonların pekiştirdiği anıtını yumruğun.

Zeki kırhan

2021 kış ayazıydı sırtıma vuran.