aşk gider

aşk gider, yıkılır dünya
gün yüzlü anılar selam vermez
yanar gözlerim gövdem sarsılır
dayanamam söylenirim
sallanır defne’nin yaprakları alnımdan.

kirpiklerin bulut
soruyorsun: nasılsın?
yoldayım diyorum, ah yoldan da iyiyim
anılarla yürüyorum bağlanmışım düşlere
sokaklarda çocuk güldüren püsküllüyüm…

büyür içimde kiparrus yası.
gül alıp gitmiştir dikenini ey yar
düşer yapraklarım serilirim toprağına
ayrılık budur, incedir ve sarar yoksulluğu
her mevsim sarar verdiğin bu sonbaharı
telipinu’ya bahar yağdıran kokumu al.

azalarak düşüyorum, dökülüyor etlerim
çare değil gökyüzü, ne de bu sefil yıldızlar
tanrım artık uyanmalıyım bu uykudan desem
ashab-ı kehf’den, habersiz bu insanlar.

ey değirmen…
öğütürüm aklımı, o zaman toz duman yollar.

zeki kırhan

2016 da sokaklar üstüme gelirken şehre sesleniyordum.
2. şiir dosyamda yerini alanlardan.