Sahil meyhanesinde kifayetsiz şarkılar...
Potkallar çözüldükçe Karadeniz köpürür.
Anadolu’dan öksüz
Makuz talihine küs, kagir evler, konaklar…
Sinop’tan ışık tutsan, Akmescit’ten görülür.

Sanma ki teskin olur, toprağa yüz sürenler
Kutsal bir dava için müebbet yiyenlerle
Kör kuyulara mahküm
Ölümün kıyısından dönenlere sor hele
Potemkin Mahlesi’nde adalet hükümsüzdür.

Mavzerin gerisinden apoletli haydutlar
Öz yurdunda yetimi, mağduru hakir görür.
Yağma, kıyım, infial…
Zulme baş eğmeyene kahpece kurşun sıkar
Kızılordu illegal cinayet örgütüdür.

Kan ve göz yaşlarıyla sulanmışken köy, şehir
Sürgün yemiş bir kuşak, küllerinden dirilir.
Şevk katar gönüllere
Fecrin ışıklarıyla umutlar tazelenir
Dedem Korkut’a göre tükenen kara gündür.

Demir dövmek usulden, Ergenekon milattır
Kırk beş asrın mahsulü destanlar anlatılır.
Erenlerden itidal
Katılır ninnilere, Kırım yavru vatandır
Belleklere istiklal nakış nakış örülür.

Paklanır dizelerden Perun’un kiri, tozu
Metehanlar, Fatihler, toyların kılavuzu.
Belki yarından erken
Buluşur yirmi dört boy, imrendirir soysuzu.
Kızıl Moskof’un kanlı pençeleri sökülür.

İhtimallere kalmaz, inananlar muktedir
Cihan şümul bir kavme, yarım ada az gelir.
Ufuklara yelken aç
Düvel-i Muazzama ki azmin eseridir.
Adalet Türke muhtaç, yarın elbet Türk’ündür!

Yurdunu kaybeden adam Cengiz Dağcı anısına.

Ömer ÇELİK