I
Onlar ölmeyen bir kavganın
Yeşeren çiçekleridir
Her mevsim patika yollardan
Dağları geçerek gelirler
Kan bulutu yağmurlarda ıslanarak
Nasırlaşmış ayaklarıyla
Onlar toprakta bahar
Denizde mavi dalga
Sahra da bir içim su oldular
Çatlayan dudaklara
Onlar yorulmuş bedenlerden
Sızan bir ter
Gözlerine güneşi dolduran
Sevgi, emek ve yürektirler
Onlar şafakta ilk amele
Fabrikada işçi
Tarlada çiftçi
Onlar dönen çarkın dişlisi
En yorgunu, en umutsuzu ve en yoksulu
Düzenin olmazsa olmazı
Elleri toprağa yapıştı mı
Bereket fışkırır topraktan
Üşürken yüreği temmuzda
Bir ufak gülüştür sevdaları
Ayaz gecelerde
Kırmızı karanfildir yürekleri

II
Onlar bıçağın keskin yüzü gibidir
Dağları yaran nehirlerde
Tarlada ırgat
Varoşlarda fakir
Sokaklarda hamal
Yürürken ürkütür bakışları
Fakat yürekleri sıcak mı sıcak
Onlar tertemiz yüreğiyle
Memleketimin insanları

Onlar türkülerin geleceği
Açıklı ağıtların melodisidir
Bir annenin dudaklarında
Onlar batan güneşte
Ilık bir rüzgâr
Gecenin karanlığında
Kayan parlak bir yıldız
Gözleri yiğit ve asi
Alnında kavganın teri
Dilinde özgürlük türküleri
Geceye salarken korkusunu
Nasırlı ellerinde
Gül biter zemheride
İnce bir gülüştür çığlıkları
Karanlığı yaran sokak lambalarında



III

Onların yüreğinde yaralar açar
Yaşamın puşt zulası
Suskun gecelerde
Kurum bağlar mavi düşleri
Biter ince gülüşleri
Çatlayan dudaklarda
Düşer yanaklarından
Yaşamın arsızlığı
Değişmeyen yazgısını
Anlatır yüzündeki derin çizgiler
Güzün soğuk gecelerinde
Uykuya hasrettir gözleri
Kan birikirken avuçlarına
Zulme meydan okurcasına
Vurur kazmasını, küreğini
Gecesi, gündüzü karaya çalar
Son nefesine kadar
Namus, adalet ondan sorulur
Onlar tertemiz yüreğiyle
Memleketimin insanları

24.11.2014