bu gece duygularıma ayaz düştü
dışarıda mevsim yaz olsa ne fayda
payıma hep ayrılık yalnızlık düştü
tüm mekanlar kalabalık olsa ne fayda

kurumuş dal gibi titrer durur ellerim
yalnızlığın ateşiyle sulanır düşlerim
gece ay ışığına tutsak düşer bedenim
artık sabahları güneş doğsa ne fayda

sensiz yüreğim buz tutup üşüyorsa
geceleri gözlerime uyku girmiyorsa
yaralı kalbim senin için çarpmıyorsa
artık yollara düşüp gelsen ne fayda

düşlerim tutsak yüreğim sensiz
ölüm çeker oldu bedenimi sessiz
bana yol göründü artık çaresiz
artık bana geri dönsen ne fayda

yalnızlık yağmurları yağıyor üstüme
yakında kırağı düşer yaralı yüreğime
böyle giderse karanlık çöker gözlerime
artık güneş yeniden doğsa ne fayda

boranlar fırtınalar dinmedi sol yanımda
içimdeki sevda ateşi böyle söner sanma
yaşken kurudu yapraklarım kalmadı dalda
artık rüzgarlara esir düşsem ne fayda

çığlıklar kuşatmış yüreğimin serabını
kara sevda almış gözlerimin karasını
tabipler iyileştiremedi gönül yarasını
artık dünyayı ayağa kaldırsan ne fayda

kaldığım şehrin sokaklarında tutsağım
hüzünlü bir bardayım çalmıyor sazım
karanlığa gömüldü sensiz altın çağım
artık gençliğim gitti dönsen ne fayda

suskun duvarlar arkasında yastayım
sevdanla vurulmuşum ağır hastayım
belki çoktan hazırlanmış mezar taşım
mezarımın üzerine çiçek eksen ne fayda