Kalabalığın içinde yalnızlığı tüketen insanlardan(ım) utanırım
Bir hiçliğin yok oluşu temsili piyesi
Ama gururlu ve vakur
…

Tıklım tıklım hıncahınç dolu vapurlar
Bağıra bağıra kendini yitiren seyyar satıcılar
Elleri dumanlı minik kedi yavruları
İnanmakta güçlük çekiyorum, nasıl bir yer burası?


Yeryüzü dedikleri lebi derya
Kiminin havası, kiminin sesi
Bırakır akla hummalı bir ten izi


Kaldırsam yerinden Ege’yi
Fırlatıp atsam bir yerlere Karadeniz’i
Durulur mu bu akan sular?
Irmaklar çekilse gitse
Yağmurlar terk etse gündüzü geceyi
O zaman gelir akla gökkuşağı da neyin nesi?
…


Dibi derin kuyular kapkara uzun
Fezayı bile kaplar
Sanem, siyahlar aynadaki son yüzün
Kibir fikrinin yansımasıdır düşün
Perde kapandığında kaplar her yeri keder ve hüzün
...


Sıyrılsa toprak çimenden
Yırtılsa yürek derinden
Çıksa aklım yerinden
Unutmak iyi gelir her şeye bazen
…


Şimdi o yerde
Mecburiyet caddesinde
Aklımı bıraktığım yerde…


HAKAN AYDIN