Türkülerle Uyandırdık Güneşi
karanlık bir gecenin sabahında
türkülerle uyandırdık güneşi
yalın ayak nasırlı ellerimizle
ceketimizi yorgan yaptık
gün ağarırken umutlarımıza

karanlığın gözü kör
dili sessiz, öfkesi büyük
dörtnala koşar zulüm
kaldırım taşlarını ezerek
ihanetler içinde kalır sevdam
bir başına
çöker üstüme
yüreğimin sessiz duvarları
dökülürken yanaklarımdan gözyaşlarım
umutlarım çırpınıp durur
yüreğimin tam orta yerinde
bıçaklanmış karanlığın gözlerinde
türkülerle uyandırdık güneşi

sığınır karanlığa hain ve titrek eller
kurşun adres sormaz
kan revan içinde kalır ay
sokakları tenha ve ürkek olur karanlığın
nice kumpaslara gebedir
tıpkı kahpece bir kurşuna gitmek gibi
bir bilsen nasıl direndik
yüreğimize çivilenmiş sevdamızla
düşerken üzerimize ayın kırmızı gölgesi
ayaz yürekleri ısıtan türkülerimiz oldu
delikanlı
içi sevda yüklü
ve mangal yürekli
kapanmışken tüm kapılar yüzümüze
gün yüzüne düşen şafağın
yorgun kokusunda
türkülerle uyandırdık güneşi
karanlıkların aydınlanması için
yüreklere cemrelerin düşmesi için
gözlerimizde baharın yeşermesi için
insanlık ve yarınlar için
türkülerle uyandırdık güneşi