I
Soğuk sızarken
Odamın camından
Masamdaki umutlarıma
Ölüm kokar o an yalnızlık
Çetin bir cevize benzer gülmek
Kurt , çakal sesleri
Bastırır çocuk çığlıklarını
Yürekler acısıdır
Sırtıyla odun getiren
Elleri nasırlı kızların hali
Dimdik duran dolgun göğüsleriyle
Ürkütür yürüyüşleri
Sokaklar tenhalaşır
Güneşin batışıyla
Işıklar cılız yanar
Her akşam
Kar altındayken köy

II

Dokuzunda durur hayat
Pencerelerden sararan ışıklar
Gömülür karanlığa
Yavaş yavaş
Yalnızlık çöker başıma
Konuşmazken duvarlar
Tutuşmazken odunlar
Susmuşken diller
Hayallerle geçer geceler
Yosun tutar bekleyişler
Ölüm korkusu dayanmış kapıya
Köpekler
kurtlarla saklambaç oynar
Yaşamın üstüne
Çarmıha gerilir umutlarım
Kar altındayken köy

III

Ayazlarla başlar sabahlar
Isıtırsın bayat ekmekleri
Demli bir çayın yanında
Bulabilirsen bir de
Zeytin tanesini
Kurtlara meydan okurcasına
Havlar köpekler yanı başında
Gözleri çapaklı çocuklar
Siyah önlükleri altında
Büzülerek yürürler umutlarına
Çeşmeler akmamaya ısrarlı
Testi tutmaz soğuktan
Çiçeği burnunda gelinlerin elleri
Kızıla boyanır yanakları
Çeşme başında
Gerginleşen gözlerinde
Umutsuzluk doğar
Telaşlı ve ürkek olur hayvanlar
Aç kalmanın korkusu içinde
Ölüm dadanır üstüne yaşamın
Ne yar sevilir
Ne de düşünülür
Kar altındayken köy

IV

Kar etmez inceden inceye
Yakılan ağıtlar
Yalnızlık kokar
Kin kokar
Kan birikir yalnızlıktan
Sevda çiçeğinin avucuna
Bir kadeh yetmez
Devirmek gerekir
Çam ağaçlarına benzeyen
Uzun şişeleri
Bayramlara
Barışa
Doyasıya sevişmeye hasretiz
Yiğitlik kar etmez
Çökmüşken ayaz yeryüzüne
Dertler közlenir
Anaların yüreğinde
İsten görünmez olur
Ocak başında yüzleri
Közlerken patatesleri
Kemikli elleriyle
Kıtlık kırana dönüşür
Yirminci asırda
Kar altındayken köy


V

Donmuş, ağzına sarkmış bıyıkların
Biliyorum
Yaran derine düşmüş
Aş ,ekmek ister
Yaşamla ölüm arasında
Bir seçim yapmak gerekir
Karnında açlığın
Derin boşluğunu hissedince
Saç, sakal,
Kinler karışır birbirine
Sazlar akort tutmaz
Şarkılar donar
Yüreğimizde
Güneş erken batar
Kar altındayken köy…

25.12.1989